Kendimiz bile olamıyoruz

‘‘Ben bir deryayım, dalgalanmamak benim için hatadır.’’ (Muhammed İkbal)
Dalgalanmıyoruz. Hata işliyoruz.
Ama neden?

Bizden kaynaklanıyor her şey.
Kendimizi tanımadığımız ve kendimizi kendimiz olarak görmediğimiz için dalgalanamıyoruz.
Yok ediyoruz kendimizi ebediyen.
Yalan/yüzeysel olana teslim olmuş penceremizde mahzun bakışlarımıza gömüyoruz düşüncelerimizi/kalbimizi/düşlerimizi/herşeyimizi.
İmtihanın derinliğini içimizde yitiriyoruz; lal ve mahzun…
Çaresizliğin heybetli siluetine çarpıyoruz durmadan.
Kırılan hayallerin uçurumunda parçalanıyor ruhlarımız/günlerimiz/gündemimiz/kardeşliğimiz.
Daralıyoruz.
Ölüyoruz.
Şehirler gözyaşlarımızın mezarı.
Bir yıkılış safhasından geçiyoruz.
Önüne geçilemez bu yıkılışımızın.
Sesimize binlerce ses karışmış, içerimizde gittikçe ıssızlaşan bir yer beliriyor.
Bin ses ve bir yer; bizi ötekilerimizden ayırıp o tarifsiz yalnızlığın içine gömen...
İsyana çalan mevsimlere ıslık çalıyoruz. Habersizce.

Ömrümüzü, kendimizi arayarak tükettik. Hâlâ da arıyoruz.
Bulamadık. Bulamayacağız ne kendimizi, ne de kendimize benzeyeni.
Bulacak gibi durmuyoruz.
Aramakla geçiyor ömrümüz; her anı bilinmezlik kokuyor.
Kendimizi aradıkça daha çok kaybediyoruz.
İçimize doldurulmuş o yaradılış balçığının içinde boğuluyoruz; nefessiz bir meşk halini tadıyoruz.

Her kaybediş insanın kendisi midir acaba?

Bilmiyoruz. Düşünmüyoruz…
     
Hayat öyle bir oyun oynuyor ki bize, oyunu bozmak istedikçe oyuna geliyoruz; kendimizi daha acemice kandırıyoruz.
Kendimizle bütün sorunumuz.
Kendimize söz geçiremiyoruz, kalkıp başkalarına söz geçirmeye çabalıyoruz.
Gerek yok. Yanlış yapıyoruz.
Kendimizden kaçmak, uzaklaşmak, kurtulmak en doğrusu.
Lakin bunu da beceremiyoruz.
Bize bizi hatırlatmayan bir âleme gidebilseydik eğer; kurtulurduk  bu yüzsüzleşen korkularımızdan(kendimizden).

Nafile! Kaçamıyoruz.
Son saat avuçlarımızda intihar ediyor.
Yazılanı silemiyoruz, hükmümüz yok; kaderin üstünde bir kader…
Gidecek bir yeri olmadığını bilmenin hüznü kuşatıyor kalbimizi, dibe vuruyoruz; kar, kış, gündem, siyaset, yalan ve ölüm…

Kar yağıyor şehirlerimize.
Demlenmiş bir kar dökülüyor sefil damlarımıza.
Umutlarımız kanıyor.
Ufukların rengi yorgun...
Öze dönemiyoruz, kendimiz olamıyoruz.
İzin yok, sınır çiziyorlar, bırakmıyorlar.
Bombalanıyoruz.
Korkuyoruz biz de.
Gerçeklikle/kendimizle yüzleşmekten, onların dışına çıkmaktan ürküyoruz.
Kaybetmenin derinliğini kavramıyoruz, verilene razı olmakla yetiniyoruz.
Celladımızın hayranıyız.
Susuyoruz, sustukça eksiliyoruz.

Biz böyle eksilmemeliydik oysa, lakin yaşanmışlığı varmış her şeyin ve ağır bir bedeli…

Dua edelim.
Her kar damlası alıp götürsün benliğimizi bizden/düşmandan uzağa.
Tamamen yok olur kurtuluruz belki, ruhumuzun gizli ihtirasları, sarhoş yaraları amacına ulaşır.
Tekin değildir böyle yaşamak, hiç yoktan çırpınıp durmak, boş konuşmak, aldanmak, sonrasız kalmak...

Biliyorum, başka umarımız da yok diyeceksiniz.

Öfkeli, çaresiz bakışlarla yargılamak kalıyor kendimizi, kendimizle birlikte balçık tarafımıza işlenmiş o aşkın unutamayışı.
Hep böyle kalmayacak...
Hissediyorum!
Bir çığlık bölecek her şeyimizi.
Varlık tablomuzdaki en asli unsurlar, yegâne sınırlar, vazgeçilmez kıymetler ve tapılan sahte kahramanlar yerle bir olacak.
Her şey çözülüverecek.
Heybemizde  ayrılık talimleri, söylenmemiş yalanlar, kapanmamış imtihanlar, öldürülmüş çocuklar, aç susuz topraklar, anlamına eremediğimiz ‘bir’in parçaları yanıp-sönecek; yokluğun ortasında dolanıp duran biz ademoğluna kalacak olan tek şey, ‘yabancılık’...

İşte hikâyemizin özeti; kendimiz bile olamıyoruz.