Hayat gerçekten basittir, ama biz onu karmaşıklaştırmakta ısrar ederiz, demiş Konfüçyüs.
Memleketteki en basit iki soruna basitçe göz atmak istiyorum.
Biri barış, biri de vatandaşlık tanımı.
Birini yıllardır, birini aylardır tartışıyoruz.
Rahat bir koltuğa oturup ayaklarınızı sehpanın üzerine uzatın, sanki Türkiyeli değilmiş gibi, aslında hiç umurunuzda değilmiş gibi, basitçe bir düşünün.
Ne var yahu tartışacak?
Barış
Basit basit, adım adım gidelim.
Memlekette savaş yaşanıyor.
Onbinlerce insan ölmüş.
İnsanlar ölmeye devam ediyor.
Yaralılar, hayatları cehenneme dönenler, yaşanan travmalar da cabası.
Kim başlattı, niye başlattı, kim ne yaptı, kim haklı, kim değil. Düşünmeyelim.
Ben tüm olup bitenlerin suçlusunun devlet olduğunu düşünüyorum, ama benim gibi düşünmek zorunda değilsiniz. Düşünmeyelim.
Ne olmuşsa olmuş.
Şimdi, savaşan iki taraf “Artık savaşmayalım, savaşmamanın yolunu bulalım, oturup konuşalım, barışalım” diyor.
Basit bir soru: Barışsınlar mı, barışmasınlar mı?
“Barışsınlar” dedikten sonra, evet, iki tarafın daha ayrıntılı ve daha az basit şeyler tartışmaları gerekecek. Ama yetmiş milyon kişi “Barışsınlar” dedikten sonra, o ayrıntılar da basitleşir.
“Barışsınlar, ama ancak şu, şu ve şu koşullarda barışsınlar” diyenler, yani aslında “Barışmasınlar” diyenler, bunu niye diyor olabilir?
Yine basit.
Çünkü bir tarafın üstün ve hâkim olmaya devam etmesini istiyorlar.
Onlar için bu, uğruna savaşmaya ve ölmeye-öldürmeye değer bir amaç.
Buna basitçe Türk milliyetçiliği diyelim.
Vatandaşlık
Ve ikinci basit meselemize gelelim.
Anayasa’ya göre, hepimize “Türk” denir.
Hepimiz “Türk” müyüz”?
Değiliz.
Ee, ne var bunda tartışacak?
Kürtler bir Hint-Avrupa dili konuşur, Türkler bir Orta Asya dili. Kürtler Kürt’tür. Kürtlere “Türk” denmez.
Türklerin ataları Orta Asya’dan gelmiştir, benimkiler Filistin çöllerinden gelmiş. Türklere “Türk” denir. Bana denmez.
Bana ne dendiği benim umurumda değil, ama milyonlarca insanın umurunda. Rencide oluyorlar.
Basit bir soru: İnsanları rencide etmeli miyiz, etmemeli miyiz?
“Etmemeliyiz” dedikten sonra, mesele çok basit.
Hepimizin ortak yanı nedir?
Bu topraklarda yaşıyoruz, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıyız.
Hepimize ortak yanımızdan kaynaklanan ortak bir isim takarız. “Türkiye vatandaşı” deriz.
“Olmaz, diyemeyiz, herkes Türk’tür, Türk kalacaktır” diyenler bunu niye diyor olabilir?
Yine basit.
Çünkü millet-i hâkime anlayışının devam etmesini ve bizzat Anayasa’da yazılı olmasını istiyorlar.
Buna basitçe Türk milliyetçiliği diyelim.
Türk milliyetçiliğinin barış sürecine ve yeni anayasaya ne katkısı olabilir?
Bu basit sorunun cevabını size bırakıp son zamanlarda gördüğüm en güzel milliyetçilik örneğini anlatayım.
Türk ve ecnebi müzisyenler
Müzisyenler Sendikası’nın bir el ilanı geçti elime. Yeni bir lokal yapmak için 1958’de tertiplenen Orkestralar Geçidi’nin duyurusu.
Şöyle diyor:
“Türk çocuklarının bütün müsbet işlerde muvaffak olduğu gibi Dans ve Caz musikisinde de muvaffak olduğunu ve memleketimize çalışmak üzere gelen ecnebi müzisyenlerden her hususta üstün bulunduğunu isbat etmek için hazırladığımız bu konser...”
“Ecnebi müzisyenlerle her hususta eşit” dese bari!
Olmaz. “Türk” eşit olamaz, herkesten üstündür.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.