Hayatı tüketme sevdası

Hayat, bir çocuğun taranmamış saçlarında parmaklarını dolaştırmaktır. Biraz öksüzlük, çokça kalabalık, sıkça yalnızlıktır. Hayat, benzersiz bir şiirdir, her sabah fabrika otobüsünde uzun bir iş gününü doğuran. Hayat Mahmud Derviş’tir, kaybı büyük, kazancı ise sömürülmüş… Söylenmemiş tüm sözleri biriktirir kapı önünde, yastık altında, bir dem göz süzüşte ve en çok ve hatta ne çok susuşta… Oysa tüm bu susuşlar, büyük bir sesin izinde karartır ayva tüylerini…

Hayat anasıyla acı çeken bir evlattır Emniyet’in dar ve ağır kokan koridorlarında. Hayat kendini orda bir yerde unutmaktır mesela… Dağda ölmektir ve ölürken hissedilen tekliktir: „İşte geldim gidiyorum çeşm-i siyahım…“

Hayat tam da burada Azat’tır anasıyla birlikte acıyla doyurulan…

Hayat savaştır, savaşın hasıdır, anasıdır, babasıdır... Ağzı köpüre köpüre ağlayan, ağzı dağılarak büyüyen, büyüdükçe kirlenen niyettir umuda karşı bilenen...

Hayat, Mahmud Derviş’tir bir kez ve hatta son kez daha: „Kaybettik durmadan, aşk da kazanamadı hiçbir şey!“

Hepimiz birer nazlı çocuktuk, hepimiz sevmeyi en çok o yaşlarda yaşadık, ele avuca sığmadık, sokakları taşladık, anamızı telaşlandırdık ve içimizdeki küçük hayatı kanatlandırdık... Hayat, yılkı atı gibi uzun ve nemli çimler üzerinde veyahut bir bozkırda amaçsız dolanmaktır.

Büyüdükçe bozulan masumiyettir hayat... Dokunulmaz, sevilmez, provasız giyilen elbise gibi önemsiz...

Hayat sallapati bir örgüdür, her genç kızın ilk gençliğe koca bir ev, çocuk ve kendine ait çaydanlık düşü kurduğu... Şiirden uzaktır, ne çok hakikattir oysa... Bulaşık deterjanı kokar tırnak dipleri ve erken yaşlanır nazenin süzülüşler... Ahh „hani benim gençliğim nerd...“

Mardin’in soğuk taş duvarlarında tutuşan bir dil, büyüyen göz, sökülen ömürdür Pervari’de... O bulutları koklayın şiir atlası’ndaki çağ yangınında... Pervarili bulutlar bu hayatın aynasıdır haaaa...

Şair Hayfa’da oturup ağılıyorsa bir taşın ucuna, sürgünlüğü bitmez bir kâbusa dönmüşse eğer, içindeyken dahi özleyecekse çocukluğunu ve düşleri ağrılı bir hayatın ortasında sökülmüşse kurallar tarafından, hayat Mahmud Derviş’tir çok uzun bir süre ve El Birve’nin savaş kokan, ezan kokan, çarşaf kokan, sokaklarında banyo suyu akan çaresizliğidir... Bir çocuk bunca batmışlığın ortasında nasıl tarak vursun bitlenmiş saçına?

Hayat o nedenle Kürt olmaktır... Kürt çocuğu olmaktır, bombalarla „ebe“ yapılan. Tecavüzlerle kadına doğurmaktır bir kız çocuğunun kendini. İpe âşık olmaktır durmadan durmadan Batman’da ve anasının susmasıdır upuzun yalnızlığında o ipin altında: „Yaşıyorsam kızım, bir bildiği vardır hayatın ve hayat, arınmaktır namus denen bacak arasında.“

Ahh, bir kez daha: „Hani benim gençliğim nerdeeeee anneee!!“

Dağılmış ıslıktır ağız içinde hayat... Tanıdık bir koku... Sonra her şey tepetaklak, tanıdık bir yalan... Dêrsim’in göbeğinde, onca polisin, askerin, sivilin yaşadığı o en merkezde, müstahkem mevkide nasıl olduysa öldü birileri... Tanıdık yalan, elmaysan çık, armutsan hadi ama çabucak çık... Daha büyümen, olgunlaşman ve tarih sayfalarına bir yerlere yazılman lazım... Gazetelerin manşeti, sürmanşeti sürüp giden bir aşk ağrısının belini kırıyor, seni ağrılı anaların yalnızlıklarına katil kılıyor, seni alıyor, akça pakça pazarlarında satıyor... Bu ne pespayelik böyle!!!

Sonra hayat dağa çıkan çocuktur, ne olduğunu biliyor mudur oralarda? Anlatılan nedir delikanlılığına? Hayat dağ başındaki karakolda kurşun asker olma sevdasıdır ve korkudan da düşebiliyor kurşun askerler, poyraz kuzeyden bağırınca... „Bu kadar sert olmasa rüzgârlar ve bu kadar inlemese hava, ben ne güzel asker olurdum aslında!“

Hayat bir söz oyunudur: Şiirdir, yazıdır, dramdır ve hayat en çok tragedyadır: Bu toprakların her karışında alkışlarla oynanan...