Merhaba… Adettendir, bir merhaba ile başlamak... Ama buruk bir merhaba bu, ölümün elvedasız yüzüyle başlıyorum sitedeki ilk yazıma. Üst üste gelen ölüm haberleriyle sarsıldı yüreğimiz. İlk önce Evrim’in ölüm haberi, sonra bir dostun babasının ölüm haberi… Ölüm ikisini de kanserin pençesiyle kopardı bizden. Zamansız gelen bu ölümler karşısında kolumuz kanadımız kırık. Evrim’in ölüm haberini gazete okuduktan sonra, onun için şu satırlar dökülmüştü yüreğimden…
Gazete okumayı, haber dinlemeyi bırakmıştım çoktan. Kendime çekilmiştim ne güzel. Ama biliyorum ne insanlardan, ne sorunlardan, ne de kendinden kaçabilir insan...
Arada kaçamak olarak, ‘taraf’ı alamadan edemiyorum işte. Bugün de gazetemi elime alıp okumak istedim, senin yazını okumak istedim, gündemin sorun yüklü yüzünden kopmamak için. Sorumsuzluk ile kuşatılmış yüreklerle aynı tarafta kalmamak için belki.
Ama gazetenin üst köşesinde o yazıyı görünce-‘Vicdanın Sesi Herkesi Ağlattı’-, paramparça oldu yüreğim, bir an için bütün sorumluluklar yıkıldı içimde. Ölümün karşısında ne durabilir ki zaten? Yanaklarımdan süzülen çaresiz gözyaşlarım oldu o an.
Evrim abla bizi terk etmişti…
Otuz dört yaşında gencecik bir beden, kalemiyle, sözcükleriyle, vicdanıyla, denizlere olan aşkıyla devrilmişti ölümün soğuk yüzüne. Üşüdüm o an ve hiç bir tarife sığmayacak bir acı ile titredim. Evrim’in tebessüm eden yüzünü, renklerle bezenmiş tabutun üstünde gördüm; Kalbim acıdı ve hala acıyor. Dünyaya açılan bütün kapılarım kapandı, her hücrem ince bir sızı ile doldu o vakit…
Ve aynı sayfada, onun yanı başında sürüklenen Kürt gencinin resmine baktım. Sürüklenen insanlığın resmi idi. Acım daha da katmerleşti. Belki evrim ablayı kansere götüren o resimlerdi hep. Sevgili Mehmet Uzun’u da bizden koparan o resimler… Hepimizin bir yanında o resimler birikiyor bizi tüketen bir kanser olarak, kaderimiz…
Evrim abla! Senin hastalığa hiç kulak asmayan yüreğinin, sözcüklerinin, vicdanın karşısında nasıl konuşacağım? Hangi sözcüklerin kapısını çalacağım şimdi? Kalp söze başlayınca akıl sağır olur derler. Aklım sağır şimdi, kelimelerim kifayetsiz... Kalbim çığlık çığlığa ağlamak istiyor sadece. Ölümün acımasız yüzünü, senin narin bedeninde yuva kuran kanser değil ‘ben gördüm’, ben... Artık onunla hemhal ettin bizi. Alnımızda, gittikçe ölümün çizgileri belirginleşiyor. Ruhumuz da bir yokluk. Yürüyoruz ölümle ama kırgın bir halde. Ölüme öfkeliyiz seni aldığı için ve bir o kadar da çaresiz…
Her ne kadar acı çığlığımı kâğıda dökerek seni geri getiremeyeceğimi bilsem de ve beni okuduğunu kabul etmekten uzak olsam da, bu eylemden vazgeçmeyeceğim. Biliyorum ki sen yakınsın. Bir devrimin düşü kadar yakın ve içtensin. Artık görünmez olan varlığın dayanılmaz derecede azap verirken; Yazıyla ellerini, kollarını bağlamak istiyorum ölümün ve bu topraklarda silmek istiyorum, senin vicdanını rahatsız eden tüm resimleri…
Bizim çocuklarımızı kanlar içinde sürükleyen, feryadı göklerin çehresinden yankılan bir anneyi duymayan gafil yürekleri kelimelerimle vurmak ve her bir harfle de sonlarını hazırlamak istiyorum…
Üzülme! Biz ölümün varlığından korkmadık asla ve adaleti bu yeryüzüne indirmek için, Yezidin çölünde susuzluğu göze aldık bir kere…
Seni gören ve duyan, gecenin ve gündüzün Allah’ı isteğini geri çevirmemiş… Bunu okuyunca birazcık da olsa sevindim. Aynen istediğin gibi; Uykuda almış Denizlere düşen ruhunu. Karanlıkta yitirmişsin kendini, aydınlığa tutunmak zorunda kalasın diye. Yasan yok, ihtiyaç duyman yok. Bütün dünya söylencelerinden uzak, bir dağın gölgesine çekilip bakacaksın bizlere.
Oysa sevinmelisin artık; ardında vicdanı hiç susmayan bir kalem ve özgürlüğün düşüne uyanan güçlü bir halk bıraktığın için…
Denizlerin sonsuzluğunda kanat çırpman dileğiyle, Hoşça kal Bacım…
*Evrim, seni unutmayacağız
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.