Bir gün mutlaka…

‘‘Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz  kafalılar! Ey sadrazam!’’  
(Ataol Behramoğlu)

Bir gün bir yerlerde yeniden doğacağız… 

Üç kuruş paramız olmasa da cebimizde, yine de ellerimizde beyaz karanfiller, sevgi dolu sözcükler, koşacağız aydınlığa, dostluğa, sevgiliye…
Durmadan, yorulmadan koşacağız.
Kaybetmenin üzüntüsünü unutmuş bir halde olacağız.
Eskitmeden özlemleri, yarınlara yüzümüzü döneceğiz.
Yeni nesiller eskiden daha güleç yüzlü olacak.
Çocuklar yine misket oynayacak damlarda ve yine donla girecekler çamurlu dereye.
Babalar oğullara vermediği harçlıklar için ağlamayacak.
Ve çocuklar her seferinde inadına daha fazla oyuncak isteyecek.
Saf ve masumca olacak her şey…
Öz’ün kaba suretine geri döneceğiz.
Teknolojiyi bir kenara bırakacağız mesela.
Süreceğiz öküzleri sabana, su gibi terleyeceğiz, buram buram ter kokacağız, emek kokacağız.
Yöneten ve yönetilen olmayacağız; yalnızca ‘biz’ olacağız.
Aşk olmadan olmayacak mesela.
Cep telefonundan, Internet’ten mesaj geçmek yerine, uzun uzun mektuplar yazacağız ve pulunu yalayarak yapıştıracağız zarfın arkasına.
Çamaşırlarımızı yine dere kenarlarında döveceğiz.
Komşumuza bıraktığımız emanetten şüphe duymayacağız.
Camide ayakkabılarımızı çaldırmamak için ayakkabılığın dibinde namaz kılmayacağız.
Çalmayacağız hiçbir şeyden, hakkını vereceğiz her şeyin.

Adam gibi adam olacağız. 

Bir gün biz yeniden doğmuş olacağız bir yerlerde… 
Bir bakacağız ki; Analar artık su dökmüyor olacak uzaklara giden oğullarının arkasından.
Hiçbir anne’nin saçlarını yakmayacak yıldızlar.
Gence kurşun sıkan eller olmayacak.
Etrafta gözü dönmüş katiller yerine gizli gizli yaşamı dağıtan eller olacak…
Mazlumun feryadı kulakları sağır etmeyecek, yürek çürütmeyecek.
Vicdan öylece süzülecek göğümüzde.
Hiçbir ideoloji için ölüme sürülmeyeceğiz.
Kimsenin sloganını yutmayacağız düşünmeden.
Ahmak siyasetçiler bir bir susmuş olacak.
Aldatmayacak kimse kimseyi, kendisi olacak herkes…
Sırtımızdan vurulmayacağız bir daha.
Zekâmızla, ekmeğimizle, emeğimizle, irademizle oynayamayacak kimse.
Ruhu çürümüş diktatörler birer birer toprak olacak.
Ve sömüren yönetimleri çoktan yok olmuş olacak.
Yeni bir beden daha karanlığın acımasızlığına kurban gitmeyecek.
Kana bulanmayacak hiçbir yolculuk.
Hiçbir dil lâl olmayacak bundan böyle.
Hızır yine kapı kapı dolaşıyor olacak ama bu defa kimse kaybetmeyecek imtihanı…
Adresi belli olacak her şeyin.
Denize attığımız yazıları sil baştan yazacağız.
Kelimenin üzerindeki perde kalkmış olacak.
Şairler artık şiirlere ruhsuz bir sancıyı katamayacak.
Tükenmez kalemler gerçekten tükenmeyecek.
Yeniden yazacağız maverayı.

Hercai bir saatte… 

Yeni cesur bir düşle uyanacağız.
Kirli ve pazarlıklı zihin sahiplerinin olmadığı bir yerde…
Kirlerinden arınmış yüzlerin, yemyeşil düşlerin, en güzel hüzün çiçeklerinin arasında gezineceğiz.
Ellerimiz yüreğimizde, alınlarımız secdede olacak.
Kırlangıç kanatlarına binen saf sözcüklerimiz; döne döne yükseleceğiz.
Derindeki gerçek özümüze karşı cehaletten kurtulmuş bir halde yakaracağız.
Ruhumuz evrimlerini daha bitirmemiş olacak…
Farklılıkları dışlamadan, ezmeden, kabullenmeyi öğrenmiş olacağız; denizler ikiye ayrılmadan önce olacak tüm bunlar.
Ve o güneş doğudan doğmaya devam edecek hâlâ.
Bitmeyecek hikâyemiz.
Özgürlüğün nefesi tutacak kalbimizi.
Ellerimiz titreyecek.
Yürüyeceğiz.

Can batmayı unutmuş bir halde sahibine yürürken… 

Birden fark edeceğiz, ölümün tam karşımızda bir çiçek edasıyla duruyor olduğunu.
Gülümsüyor olacak.
Neden böyle gülümsüyorsun diye sormayacağız.
Öylece durup birbirimizin gözlerinin içine bakacağız.
Güzel günleri senden ayrı düşünmedik diyeceğiz ona.
Sarılacağız.
Hissedeceğiz.
Öylece susacağız…

Biliyoruz işte, bir gün mutlaka bir yerlerde yeniden doğacağız…