Bayram

Bayram kapımıza gelmiş.

Kucaklaşamıyoruz.

Yüzümüz yok.

Kendisine verecek bir şeyimiz yok; tebessüm, umut, kardeşlik mesela.

Hepsi acımasızca ç/alındı bizden.

Uzak uzak şeylerin susuzluğu kaldı içimizde; adalet, özgürlük, yaşamak mesela.

Ruhlarımız o uzakların eteğinden tutmak iştiyakıyla yanıp sönüyor.

Hiçbir şey yapamıyoruz.

Oturduğumuz yerden gazel okumaktan başka.

Zaman dinlemiyor tabii, hızlıca akıp geçiyor.

Yaşlanıyoruz.

Yorgun yanlışların tiz çığlıkları belleğimizde birikiyor. 

Huzursuz ediyor.

Kaçış arıyoruz.

Teselli arıyoruz.

Dünya evinde kalıcı olmadığımıza sığınıyoruz.

Yetmiyor.

Bu susuzluğun ortasında ebediyen kalmaya mecbur bulunmadığımıza dair felsefik çırpınışlara...

Yabancıyız burada diyoruz.

Gideceğiz, kurtulacağız diyoruz.

Gidemiyoruz ama.

Kurtulamıyoruz.

Çaresiz bir bekleyişe takılıyoruz sadece.

Susuyoruz.

Anlıyoruz ki geçmiyor.

Geçmeyecek.

Sancılıyız.

Varlığımız sancıyor.

Ölümler ülkesinden geçiyoruz çünkü.

İnsanlara dokunuyoruz, kötülüğe dokunuyoruz, ölüme dokunuyoruz, katlimize dokunuyoruz.

Kendimize dokunuyoruz.

Yara alıyoruz.

Eksiliyoruz.

Son nefesin imkânsız ümidini fısıldayarak iniyoruz çıkarıldığımız Kaf dağından. 

Bir iz bir yol olmadan.

Günübirlik siyasetin kalbinin odağına yuvarlanıyoruz, ufalanmışçasına.

Kendisiyle aşinalık kuruyoruz.

Kirleniyoruz.

Karışıyoruz.

Hem de zamansız…

Aldatılıyoruz.

Aldanıyoruz.

Akıllanmıyoruz.

Yazılmamış tarihin söyleyemediklerini, tertemiz direnişimizi, tutsak edilemeyeceğimizi haykırdığımız o günleri, unutuyoruz.

Ebediyen unutuyoruz.

Uzayan vaatlerin kirli sisinde, ihanetin karanlık dehlizlerinde boğuluyoruz şimdi.

En uzak son burası mıdır?

Bilmiyoruz.

Düşünemiyoruz.

Ötesini göremiyoruz, duyamıyoruz.

Hakikatin nefesi alnımızdan kalktı.

Aşksız kaldık.

Ferasetsiz kaldık.

Dünyaya yenildik.

Bu yenilgiye tapıyor yeni yetmeler.

Öncesi ve sonu olmayan bir trajediye dokunduklarını bilmeden…

Herkesin perde perde yıkıldığı bir trajediyi, uğultu tadında bir ülkeyi bırakıyoruz onlara.

Bizi bağışla Bayram, hiçbir şey veremeyişimizi, bu tükenmişliğimizi, kucaklaşamayışımızı hoşgör.

Güzelliğini, sevincini, güneşli yarınlarını, birleştirici gücünü esirgeme onlardan.