Öcalan ile yapılan son görüşmede, sürecin devam etmesine dönük hükümeti sorumlu davranmaya çağıran somut bir yaklaşım var. Öcalan, “Süreçle ilgili umudumu korumakla birlikte, bu umudun hayal kırıklığına dönmemesi için tarihi çağrımı bir kez daha tekrarlıyorum.” diyor.
Bu somut yaklaşımı hükümet çevreleri, özellikle de Başbakan’ın danışmanı farklı değerlendiriyor. Akdoğan, niyetini bir adım daha ileri taşıyarak Öcalan ile Kandil ve BDP’yi karşı karşıya getirme özlemini dışa vuruyor. Akdoğan’ın kaleme aldığı satırlardan anlaşılan bu...
Akdoğan 18 Ekim tarihli yazısında şöyle diyor: “BDP’liler hep konuşuyor. Ama bunların hepsinin ne dediği bir yana Öcalan’ın ne dediği bir yana... (...) Hepsinin beklentisi Öcalan’ın kendileri gibi felaket kokan bir açıklama yapmasıydı, ama öyle olmadı. Öcalan sürecin anlamlı, çalışmaların önemli olduğunu ve bunların toplumu rahatlattığını söyledi. Öcalan’ın ‘umudunu koruduğunu’ açıklaması birçoklarının hoşuna gitmedi.”
Akdoğan sözünü ettiğimiz yazıdan bir öncekinde ise BDP’nin çatlamasına dönük umutlarını dile getirmişti.
Bunu yapmaya çabalarken kullandığı argümanlardan biri çok ilginç.
Akdoğan BDP’yi Türkiye sol hareketi ile geliştirdiği ilişkiler üzerinden vurarak “BDP içinde yıllardır mücadele eden, büyük bedeller ödediğini düşünen Kürtler bir sosyalistin veya Türk’ün el üstünde tutulmasını, öne çıkarılmasını ve hareketin başına geçirilmesini kabullenemiyorlar.” diyor.
BDP’yi hep etnik siyaset yapmakla suçlayan AKP’li bir siyasetçinin, Türkiye’ye açılma, Türkiyelileşme siyasetini desteklemesi gerekirken onu bu siyaset üzerinden vurmaya kalkması ilginç, değil mi?
Daha da ötesi; BDP’nin bu siyasetini diline dolayıp eleştirecek son kişi Yalçın Akdoğan’dır. Bıraksın da bu eleştiriyi, “BDP içinde yıllardır mücadele eden, büyük bedeller ödediğini düşünen Kürtler” yapsın.
Tabi ne Akdoğan, ne de hükümet çevresinden bir başkası, BDP ve KCK’nin, sürecin AKP’ce tek taraflı yürütüldüğü, adımların AKP’nin keyfiyetine binaen atıldığı ile ilgili eleştirilerine cevap verme gereği duymuyor.
Hadi BDP ile KCK ince hesaplı davranıp samimi davranmıyorlar, AKP’ye haksız eleştiriler yöneltiyorlar.
Peki, BDP’li, KCK’li olmayanların eleştirilerine niçin yanıt verme gereği duymuyorlar?
Atılan adımların sorunun kalıcı çözümüne katkı sunmayacağına söyleyen ve bunu yaparken BDP, KCK, hatta Öcalan’ı en ağır sözcüklerle eleştirenleri bile tatmin edemeyen bir siyasi anlayışa kim niçin inansın, güvensin?
Tüm bunlar bir yana...
Hiç arzu edilmemesine rağmen sürecin yeniden bir savaşa yöneldiğinin farkında değil mi AKP ve onun danışmanları?
KCK Eş Başkanı Cemil Bayık’ın Reuters Haber Ajansı’na verdiği son demeç çok açık. Bayık, “Sürecin sonuna gelindi. Ya Kürt hareketiyle derin ve anlamlı müzakereleri kabul ederler ya da Türkiye'de iç savaş çıkar" diyor. Devamında da, ‘hükümetin barış sürecini kısa süre içinde canlandırmaması halinde silahlı mücadelenin yeniden başlayabileceğini’ söylüyor. Sürecin yeniden savaşa evirilmemesi için Bayık’ın dile getirdiği talepler somut ve karşılanabilir türden: “Abdullah Öcalan'ın İmralı'daki cezaevi koşullarının iyileştirilmesi, anayasa değişikliklerinin yapılacağı konusunda güvence verilmesi ve sürecin işlemesinde beklenen gelişmeleri izlemek için üçüncü bir tarafın belirlenmesi.”
Hiç kuşku yok bu taleplerin mimarı Öcalan, takipçisi ise başta BDP ve KCK’dir.
Hükümet ne yazık ki hala keyfiyetini bozmuş değil; sorumlu davranmıyor. Süreci yeniden geliştirmek, sorunun kalıcı çözümüne hizmet etmek yerine bir kez daha PKK’nin savaş gücünü sınamaya kalkıyor. Bunu yaparken de BDP, KCK ve Öcalan’ı karşı karşıya getirme, BDP’yi kuşatıp iç çatışmaya yöneltme hesapları yapıyor.
İşte bu nedenle süreç kritik bir aşamadadır...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.