Dün yine binlerce kişi Agos Gazetesi'nin önünde Hrant Dink vurulduğu yerde bir araya geldi.
Adalet talep ettiler, suçluya işaret ettiler.
Dünün bir farkı vardı.
Dink'in dostlarına, arkadaşlarına ve ailesine başka aileler eşlik ediyordu.
Babalarını, eşlerini faili meçhul cinayetlerde yitirmiş insanlar, Doğan Öz, Uğur Mumcu, Abdi İpekçi, Kemal Türkler, İlhan Erdost'un ve diğerlerinin yakınları oradaydı.
Kurdukları "Toplumsal Bellek Platformu" yeni ve güçlü bir ses çıkarıyor, talep ediyor, adalet arıyorlar...
Hrant onları, onlar Hrant'ı temsil ediyorlar artık...
Hafife almayın ve unutmayın...
Onların, onlarca aydın, gazeteci, öğretim üyesi, hukukçunun failleri hala bulunamadı.
İpekçi'nin, Hrant'ın ise sadece tetikçileri ele geçti...
Oysa suyun başındaki asıl katil ve katiller belli.
Orada duruyor ve bakıyorlar.
Bir tür koruma altındalar.
Bu yıl kalabalıklara, Toplumsal Bellek Platformu adına Nükhet İpekçi, 1979 yılında katledilen Abdi İpekçi'nin kızı hitap etti...
Söz onun:
"Büyük bir aile olarak dördüncü defa buradayız. Artık akraba olduk. Kardeşimiz Rakel'in söylediği gibi, bizi acılarda akraba ettiler.
Böyle anma günlerinde bazen asıl konudan uzağa savruluyoruz. Direnişi simgeleyen sözlerimiz, mahkeme kapılarına gelince, dışarıda kalıyor.
Bazı resmî kurum ve kişilerin, çok örgütlü bir planla, büyük bir uyumla canından ettikleri Hrant Dink'in can hakkını biz ailece savunabilir miyiz buradan? Savunduğumuzu sanırız ama sözde kalır. Sözde kalmasa artık... Somut bir savunma olsa.
Arat kardeşimizin geçen seneki sözleri kulağımızda. Yıllardır, durmadan çoğalan ölülerimizle, bazen, içimizden yükselen bir hissin sesi, o sözler.
'Ben bu dünyanın camını, çerçevesini indirmek istiyorum. Babamın büstü var bir tane. Onu kırmak, parçalamak istiyorum. Ben büstleri sevmiyorum, ben insanları seviyorum'
Böyle bir kıstırılmışlık hali ve hukuksuzluğun sürekliliği içindeyken siz, en sevdiğinizi sanki bir daha bir daha öldürüyorlarmış gibi oluyor... Sanki sizi o katletme anıyla birlikte alıp da bir kafesin içine tıkmışlar gibi...
Oyalamışlar, göz göre göre yalanlar söylemişler, resmen alay etmişler. Hiçbir çıkış kapısı bırakmamışlar. Bizim yerimizde olsanız ne yapardınız? Hrant Dink cinayetinde adı geçen, çeşit çeşit kurumlardaki, tek tek herkese soralım: Size böyle davransalar siz ne yaparsınız?
Sizi bilmeyiz, ama biz sadece mezarlıklara ve mahkemelere gidiyoruz. O da eğer varsa. Kin ve intikam duygularıyla gitmiyoruz. Yüzleşmek için, gerçeği bütün boyutlarıyla görebilmek için gidiyoruz. Ve elbet, bu tür cinayetler bir daha asla işlenmesin, gelecek kuşaklar böyle bir utancı yaşamasın, taşımasın diye...
Dört yıldır, sorduğumuz sorular hâlâ havada. Ama öğrendiğimiz bir şey var: bu tür cinayetleri artık sadece 'siyasi cinayet', 'linç', 'katliam' gibi sözlerle tanımlamayacağız.
Çünkü, var olan yasalar, şimdilik yetersiz kalsa da, bunların, 'insanlığa karşı işlenmiş suçlar' kapsamına girdiğini biliyoruz. Meçhulden kurtulduk. Artık bir adımız var.
Adımızı biliyoruz ama bu cinayetleri kimlerin aydınlatacağını bilmiyoruz.
Bilmek, görmek istiyoruz. Neredesiniz?
Hrant için, adalet için..."
Türkiye aydınlığa adalet gerçek anlamda sağlandığı gün çıkacak...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.