Üçüncü kez seçim kazandığında Başbakan Erdoğan bunun bir ustalık dönemi olacağını söylemişti.
Doğrusu beklentiler de o yöndeydi, çünkü 27 Nisan muhtırası atlatılmış, asker demokratik nizama uygun bir davranış kalıbı içine sokulmuş, kapatma davası bertaraf edilmiş, referandumla birlikte yargının tepesinde ihtiyaç duyulan değişikliğin yolu açılmıştı. Diğer bir deyişle artık AKP'nin elini tutan yoktu. Beklenen, Kürt meselesinde tutarlı adımların atılması, topluma bu konuda bir yol haritası sunulması ve bütün reformları meşru zemine oturtacak bir anayasanın yapılmasıydı.
Ancak bu noktada hayat, hükümetin hazmedemediği bir imkân sundu: Hükümet muhalefetle çatışma atmosferini yükseltirken AKP oyları artmaya devam etti. Muhtemelen AKP yönetimi de bu durumu 'başarılı' bir siyasetin delili olarak yorumladı. Oysa belki de AKP oyları tam da bu çatışmacı siyaset nedeniyle yeterince artmamaktaydı ve partinin oy potansiyeli çok daha fazlaydı. Türkiye bugün yeniden toplum olmanın yollarını ararken, en fazla prim yapan tutum birleştirici ve bütünleştirici olanlar. Nitekim eşit sayıda üyeden oluşan bir anayasa komisyonu kurulması, bugün hükümetin artı hanesine yazılmış durumda. Diğer taraftan hükümetin yürüttüğü sağlık, dış politika, eğitim ve ekonomi alanındaki politikalar toplumda kabaca yüzde 70 onay bulmakta. Yani aslında AKP'nin yaptıklarını beğenen ama oyunu vermeyen bir kitle var ve iktidar partisinin bu oyları da alabilmesinin önü açık.
Devamı için...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.