Yasemin Çongar'ın Taraf'taki yazısının ilgili bölümü....
PKK'lıları muhatap alan bir yazı
Biliyorum; şöyle bir soru da mümkün: "Türkiye, Şemdinli Umut Kitabevi'nde işlenen suçun üzerine gitse Genelkurmay Başkanı'nın "iyi çocuk" dediği suçlu askerlere sahip çıkacağına iddianameye yazan 'iyi savcı'sına sahip çıkabilse bugün nasıl bir ülke olurdu?
Ama bu tarihi sorunun kafamda yankılanması, Başbakan'ın bence tarihi netelik taşıyan diğer mesajlarına dikkatimi vermemi engellemedi.
Tam tersine, Erdoğan'ın söyledikleri, Şemdinli konusunda da bir iç muhasebe yaptığını gösterdi.
Zira Erdoğan dün bir daha Şemdinli'dekine benzer bir hukuk zafiyetine , bir asker vesayet ekzersizine izin vermeyeceğini de söyledi.
"Yakın ve uzak gelecekte hiç kimse demokrasiye gölge düşürme, demokratik rejimi zafiyete uğratma, hukuk sistemini karanlık tünellere sokma cüretini gösteremeyecektir. Bzim tahkim ettiğimiz millet egemenliği , bugün olduğu gibi bundan sonrada asla ve asla vesayet kabul etmeyecek, milletele egemenlik arasına asla ve asla simsarlar sirayet edemeyecek, yakın ve uzak gelecekte Türkiye'nin yeniden çetelerin, mafyanın, huku dışı örgütlenmenin kıskacına düşmesi asla ve asla söz konusu olmayacaktır".
Bu sözleri, bu kesinlikte söyleyebilen kaç siyasi lider oldu ki Türkiye tarihinde?
Ve böyle konuşan siyasi liderimiz olsaydı eğer, bugün Türkiye nasıl bir ülke olurdu acaba?
Başlıktanda anlaşılacağı üzere, ben bu yazıyı özellikle PKK’lılar için yazıyorum.
Hapisteki örgüt mensupları için, dağdaki eli silahlı karın ve adamlar için; onların hayatından her an endişe eden aileleri için; onların dağı çıkmak için sıra bekleyen kardeşleri için…
Çünkü bence, PKK’lılar da, eğer dikkat ederlerse, eğer gerçekten kulak verirlerse, Ankara’da bir şeyin değişmeye başladığını anlayacaklar artık.
Kürt meselesini demokratik yöntemlerle çözme kararlılığının hükümet tarafından ‘ devlet adına’ ifade edilmeye başlanmasının, çok ama çok kritik bir eşiğin aşılmasıyla mümkün olduğunu kavrayacaklar.
Bu eşik, PKK’nın “neden” değil “sonuç” olduğunun anlaşılması ve teslim edilmesidir.
Tükiye’de Kürt meselesi, PKK adında silahlı bir örgüt olduğu için ortaya çıkmadı; Türkiye’de Kürt meselesi olduğu için PKK ortaya çıktı…
Ve bu savaşı bitirmenin yolu, PKK’yı silahla bitirmekten değil, dağdakilerin evlerine dönmeye ikna etmekten olmasından, onların kardeşlerinin de dağa çıkmaya artık gerek duymamasından geçiyor.
Kürt kimliğine saygının, Kürtlerin eşitliğinin ve demokratik siyasete katılımının sağlanmasından geçiyor.
Ben Cumhurbaşkanı Gül gibi, Başbakan Erdoğan gibi, İçişler Bakanı Atalay gibi siyasetçilerin bugün artık bunu anladığına samimiyetle inanıyorum.
İşleri hiç kolay değil.
Ama “Ankara ne yapacak” diye meraklanan PKK’lılar ve aileleri, bence Erdoğan’ın dünkü konuşmasındaki mesajlara kulak vermeliler..
Başbakan’ın faili meçhullerin üzerini örten, köyleri boşaltan, yüz binlerce insanı mağdur eden bir ‘devlet adına’ dile getirdiği pişmanlığı es geçmemelidir.
Ve Başbakan’ın bu savaşın ateşini yüreğinde taşıyan annelerden söz ederken asker-PKK’lı ayrımı yapmayan şu sözlerini bir kez daha okumalılar:
“Annenin ideolojisi yoktur. Oğlu her ne sebeple hayatını kaybetmiş olursa olsun, Yozgat’taki anne ile Hakkari’deki anne oğullarının başında aynı duayı ediyorsa…. Burada çok ciddi bir yanlış olduğu ortadadır… aşikardır.”
Başbakan Erdoğan’ın bu sözlerini mümkün kılan muhasebe, barışın yolunu döşeyebilir.
Benzer bir muhasebeyi PKK’lılar da yapmalı; Anakara’daki değişimi ıskalamamalı, barışın yoluna mayın döşememeliler.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.