Sipariş yorumcular “her şey yolunda, süreç gayet iyi gidiyor” analizleri döktürürken, “sürecin” öncelikle Rojava’da sınandığını yazmıştım. Rojava’nın durumu, artık daha net anlaşılıyor olmalı, “Çözüm Süreci” üzerinde doğrudan bir etkiye sahip. Bunu yorum yapmaktan ziyade bir “tespit” olarak belirtiyorum. Irak’ta federal bir Kürdistan yönetimi varken, Suriye’de “de facto” bir özerk Rojava oluşuyorken, Kürtler hazırlıkları süren “ulusal kongre” ile iç sorunlarını askıya alıp temel meselelerde birlikte hareket etmeyi bir “ulusal mutabakat” hâline getirmeyi hedefliyorken, Türkiye’de Kürt sorununda “çözüm” istemenin çerçevesi de en azından Kürtler açısından netleşmektedir denebilir. Süreci Türkiye adına koordine edenler, dilerim “PKK çekilir, seneye de silahları gömer” şeklinde mesnetsiz görüşler ortaya atanları daha az dikkate alır ve bölgedeki gelişmelerin seyrini anlama çabasına daha çok zaman ayırırlar...
KCK’nin silahlı güçlerin çekilmesini durdurduğunu açıklaması üzerine gözlerin çevrildiği İmralı’dan da KCK’nin tutumuyla uyumlu görüşler geldi. Bu, “süreci Cemil Bayık mı başlattı ki o durdursun, Öcalan ayar verir ve çekilme de devam eder” yorumları yapanların yüzlerini kızartmış mıdır, bilemem; ama herhalde Kandil’in bu süreçte sanıldığı kadar “etkisiz eleman” olmadığı anlaşılmıştır. Anlaşılması gereken bir başka husus da Öcalan’ın örgütle karşı karşıya geleceği bir pozisyona düşmemeye bundan sonra da özen göstereceğidir. Örgüt Öcalan’ı dikkate alma konusunda ne denli özenli ise, Öcalan da aynı özeni onların inisiyatifine göstermek durumunda hissetmektedir kendini. Gayet anlaşılır bir durum. Öcalan’ın birçok kez söylediği “İçinde bulunduğum koşullar nedeniyle istesem de örgütü yönetemem” şeklindeki sözleri de bu durumla birlikte anlam kazanıyor. Öcalan örgütün stratejik vizyonunu tayin etmede, örgüt nezdinde tartışmasız bir konumda bulunuyor. Buna karşılık Öcalan’ın ortaya koyduğu çizgiyi hayata geçirme noktasında KCK yönetiminin inisiyatifi sanıldığı kadar “dar” değil. (Buna PKK jargonunda “stratejik önderlik, taktik önderlik” deniyor.) Hele ki bölgedeki gelişmeler böylesine alt üst oluşlara gebe iken...
Öcalan’ın daha “etkili” olması, son görüşmelerinde gündeme getirdiği kendi pozisyonuyla ilgili istemlerinin karşılanmasına bağlı. Malum, Öcalan örgüte ve kamuoyuna daha doğrudan hitap etmesine olanak tanıyan yeni “imkân ve araçlar” sağlanmasını istiyor. “O kadar da değil” demeden önce, sürecin sağlıklı ilerlemesinin tıkandığı bu nokta üzerinde düşünmekte herhalde yarar vardır...
İktidarın “Çözüm Süreci” adını verdiği bir sorumluluk altına girmesi, önemli ve tarihîdir. Ama bunu yineleyip durmak süreci daha ileriye taşımıyor. İktidarın “çekilme durdurulsa da demokratikleşme adımlarına devam edeceğiz” tutumu da doğrudur, yerindedir. Demokrasi ve özgürlükleri herhangi bir şekilde pazarlık konusu hâline getirmek doğru değildir çünkü. Bu noktada da ay sonunda açıklanacağı söylenen demokratikleşme paketinin içeriği önem kazanıyor. Örneğin iktidar partisinin oluşturduğu âkil insan heyetlerinin hazırladığı raporlar ne kadar dikkate alınmıştır, alınmaktadır, bilemiyoruz. Sonuçları hepimizi ilgilendirdiği hâlde kamuoyunu “bakalım ne çıkacak bahtımıza” pozisyonunda görmek, sorunlu bir yaklaşım. Bir gün, bir de bakacağız ki yeni bir Türkiye’ye uyanmışız... Kürt sorunu çözülmüş... Alevilerin talepleri karşılanmış... Demokrasi ve özgürlük standartlarımızın Avrupa’dan geri kalır yanı yok... Bu mudur?
***
Akatlar Kültür Merkezi’nde 22 Eylül’e kadar devam edecek “12 Eylül Utanç Müzesi”ni görmeye gitmediyseniz, mutlaka gidin derim. Bugün demokrasi ve özgürlükler üzerine konuşabilmemizin nasıl kanlı bir evveliyatı olduğunu göreceksiniz...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.