Silaha sıfır tolerans dönemi

25 PKK’lı, ellerinde uzun namlulu tüfeklerle ve TSK’yla 13 saat çatışmalarına yetecek kadar mühimmatla Ağrı- Diyadin’in Yukarı Tütek Köyü’ne fidan dikme şöleni yapmaya çıkmışlar!

Hazırlıklar için olacak, şölen için epeyce erken bir vakitte varmışlar köye... Varır varmaz da bölgeye hâkim bir tepeye mevzilenmişler. Sabaha karşı 03.45’te de ağır silahlar ve uçaksavarlarla silahlı kuvvetlere karşı ateş açmışlar. Öyle yoğun bir çatışma yaşanmış ki, ordu helikopterleri 11 saat boyunca yaralıları almaya gelememiş.

HDP’liler cumartesiden beri bu olaydan “HDP’nin baraj altına kalması için düzenlenen bir AK Parti provokasyonu” hikayesi çıkarmaya çalışa dursun, bölge halkı ve kamuoyunun geniş kesimleri teşhisini çoktan koydu:

PKK silahların gölgesinde bir seçime hazırlanıyor, buna izin verilmeyeceğini gördüğünde de işte böyle çıldırıyor.

* * *

Bu noktada filmi biraz başa sarmakta fayda var:

PKK’nın silahlı güçlerini sınır dışına çekmesi için iki yıl sabırla bekledi bu toplum ve bu iktidar...

İki yıl boyunca, “Mademki silahın miadı doldu diyorsunuz, neden hâlâ belinizde taşıyorsunuz o silahları, neden elinizden bırakmıyorsunuz” diye sordu durdu, hiçbir makul cevap alamadı.

Ama yine de anlayışla davrandı. Bunca yıldır silahla iç içe yaşamış bir kadronun bu kötü alışkanlığını değiştirmesi için zaman verdi; yaşanan dönemi bir geçiş dönemi gibi gördü, barış sürecini koruma kaygısıyla bölgedeki kamu görevlilerine ve güvenlik güçlerine çatışmaya yol açacak bir davranışta bulunmama talimatı verdi...

6-8 Ekim Kalkışması bu dönemin sonu oldu. Hükümet bu olaylarda gördü ki, eğer kamu güvenliği sağlanmazsa, Çözüm Süreci’ni sürdürme uğruna verilen tavizler, PKK’lı olmayan halk kesimleri için bölgeyi açık hava hapishanesi haline getiriyor; baskı ve şantajla sindirildikleri, özgür iradelerinin yok edildiği bir hapishane...

Böylece kamu güvenliğini sağlamanın temel politika olduğu bir döneme geçildi.

Ne var ki, bu iki yıl içinde PKK bölgede belinde silahla siyaset yapmayı “kazanılmış bir hak” gibi görmeye başlamıştı. Geleceğin Güneydoğu’su için kafalarındaki model de buydu zaten. Silahsızlanma “resmen” gerçekleşecek ama PKK fiiliyatta bölgeyi silah gücüyle yönetmeye devam edecekti. Silahlar göstere göstere taşınmaya devam ettiği sürece, patlamasına gerek olmadan bölgeyi kontrol altında tutmaya yetecekti. Milisler bellerinde silahlarıyla caddelerde korku salacak, silah tehdidiyle halkı cenaze törenlerine, PKK mitinglerine götürecek, seçim sandıklarının etrafını kuşatan beli silahlı militanlarla istenen sonuç alınabilecekti.

Devlet, Ağrı’da buna razı olmayacağını ortaya koydu. Yukarı Tütek Köyü’nde silahların eşliğinde yapılması planlanan seçim toplantısını izleme ve olası baskıları önleme amacıyla güvenlik güçlerini bölgeye yolladı.

PKK ise güvenlik güçlerinin kontrolünde bir toplantıya razı olursa, “kazanılmış hak”kını kaybedeceğini, belindeki silahın etkili olmaktan çıkacağını gördü; son bir hamleyle iki yıldır silahla kurduğu “statüko”yu korumak üzere çatışmaya girdi.

“O bölgede silahlı gerillaların olduğu bilinirken ordu birlikleri orada ne arıyordu” sorusunu soranlara verilecek cevap işte budur.

Devlet “bundan sonra böyle” diyor... “Siyaset yapacaksan adam gibi yap” ültimatomunu veriyor. Artık PKK’nın halkın ensesinde boza pişirmesine izin vermeyeceğini ilan ediyor.

Bu durumda PKK ve bileşenlerinin oyunun kurallarını bir an önce kabul etmekten başka çaresi olduğunu sanmıyorum.

Kabul edecek ve alışacaklar. Silahsız siyasete alışacaklar. “Şiddete sıfır tolerans” kararını ciddiye alacak ve sineye çekecekler. Artık belde silah, parti propagandası yapmak gibi bir lüksleri olmayacak. Bu bölgedeki siyasi atmosfer de Türkiye’nin diğer yerlerindeki gibi silahsız-külahsız-tehditsiz-şantajsız bir siyasi atmosfer olacak ve onlar buna katlanacak.