Öcalan'la görüşme hâlâ çok tayin edici olsa da sorunun başka muhatapları da var: Kandil, yurtdışı ve de BDP.
Hepimiz, geride bıraktığımızdan daha iyi bir yılda yaşamak istiyoruz. Türkiye, geçen yılı, Uludere’de masum insanların devlet tarafından bombalanarak öldürülmesinin acısıyla kapatmıştı. Aradan geçen bir yıl içinde bu sorunla yüzleşen, yaşananın hesabını veren bir tutum gösterilmedi.
Kış mevsiminde bulunduğumuz için Güneydoğu’dan gelen çatışma haberleri azaldı. Ancak hepimiz biliyoruz ki karların altında sessizliğe terk edilmiş bu sorun, bütün can yakıcılığıyla orada duruyor.
Yılın son gününde, ‘PKK’nın silah bırakması’ konusunda iki dikkat çekici mesajla yüz yüzeyiz. Başbakan PKK’ya bir çağrıda bulundu: “Artık terör örgütü elini tetikten çeksin, silahları gömsün. Eğer varsa kalbiyle, yüreğiyle, eğer varsa fikriyle konuşsun.”
Bu çağrı; bir dil değişikliğine işaret etmese bile, bir ‘üslup farklılaşması’ndan söz edilebilir.
Yaşanan deneylerin ışığında; ‘PKK’nın silah bırakması’ ve ‘Kürtlerin taleplerini ve çözüm önerilerini müzakare yoluyla sürdürmesi’ noktasına çoktan gelindiği görülebilir… Ancak silah Kürt sorununda çoktan ‘miadını’ tamamladıysa bile, yine de silahlar susmadı. “PKK silahı bıraksın” cümlesi tek başına bir şey ifade etmiyor. Bununla ilgili koşulların en hızlı ve gerçekçi şekilde uygun hale getirilmesi şart.
Başbakan’ın siyasi başdanışmanı ve AKP Ankara Milletvekili Yalçın Akdoğan, Erdoğan’ın silah bırakma çağrısında bulunduğu gün Taraf’tan Faruk Aktaş’a yaptığı açıklamada, Öcalan’la görüşmenin sürdüğünü bildirdi.
Akdoğan, ‘İmralı’yla görüşme’deki asıl hedef tanımlamasının ‘PKK’nın silah bırakması’ olduğunu bir kez daha ortaya koyarak “Öcalan çağrı yapsın, eylemsizlik kararı alınsın” gibi bir beklenti içinde olmadıklarını ifade ediyor. “Silah bıraktırılacaksa bir anlam ifade edebilir” diyor. Çözüm konusunda tek başlarına kalsalar da süreci devam ettirmeye niyetli olduklarını tekrar dile getiriyor.
‘PKK’ya silah bıraktırmak’ nasıl olacak? Öcalan böyle bir ‘çağrı’yı hangi koşullarda yapabilir? ‘Çağrı’ ne zaman PKK’yı ikna edebilir?
Talabani’nin kısa süre önce Hasan Cemal’le yaptığı söyleşide öne sürdüğü fikirler hâlâ bir çıkış noktası olabilir: “PKK silah bırakmak istediğini bana bildirdi. İki koşulları vardı: Genel af ve Kürt kimliğini reddeden anayasal yaklaşımın değiştirilmesi.” Talabani bir yıl önce bu talepleri Başbakan’a BM’de karşılaştıklarında aktarmış, Erdoğan genel af konusuna hazır olmadığını ifade etmişti.
BDP Eşbaşkanı Gültan Kışanak da hükümetin her türlü ilişkiyi ‘PKK’ya silah bıraktırmak’ kavramı doğrultusunda yürüttüğünü, ‘Kürtlerin talepleri’ perspektifinin ise ikinci plana itildiğini, görmezlikten gelindiğini söylüyor.
Öcalan’la görüşmeler sürdürülüyorsa -ki öyle anlaşılıyor- çift taraflı bir perspektif gerekecek: Öcalan’ın PKK’ya silah bırakın çağrısı yapabilmesi için onun da bir şeyler olduğuna ikna olması ve örgütünü buna inandırması gerekiyor.
‘PKK’nın silah bırakabilmesi’ için ilk ve olmazsa olmaz adımın ‘genel bir siyasi af çıkartılması olduğu’ yaklaşımı hâlâ temel referanslardan… Bu affın nasıl uygulanacağı, kimlerin ülkeye dönüp siyaset yapıp yapamayacağı gibi boyutlarsa önemli ve karmaşık…
Bir başka gerçek şu: “Öcalan’la görüşme” hâlâ çok tayin edici olsa da sorunun başka muhatapları da var: Kandil, yurtdışı ve de BDP… Böylesine ‘geniş alan’da yürütülecek bir ‘sabırlı müzakere çizgisi’, sorunu tam anlamıyla çözmese de ‘silahtan arınma’ noktasında sonuca gidilmesini hızlandırabilir.
“Yeni yıla umutla, daha sağlam temeli olan umutlarla başlayalım” diyerek, yeni yılınızı kutluyorum.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.