Her hangi bir şeyin insana göstermek istediği çeşitli aşamaları gerçekten görebilen insanların azlığı bir sır değildir!
Çoğunlukla insan, taptığını sandığı şeyi yıkıyor ve yıktığını iddia ettiği şeyi ise kendisinin veya neslinin tapacağı biçimde inşa ediyor; yıktığını sandığı şeye tapıyordur.
Adalet adına zulme karşı savaştığını söylerken, adaleti zulüm olarak veya zulmü adalet olarak ikame ediyordur.
İman adına küfürle savaştığını söylerken yeni bir küfrün çehresini çiziyordur.
Bütün bunlar ümitsizliğe sevk edeci bir paradoks gibi görünür.
Lakin, “günümüz ulemasının pek çoğu 610‘da Mekke’de yaşamış olsaydı şüphesiz Hz. Muhammed ile savaşırdı.” demek bir cür'et bile değildir!
Tıpkı Türkiye ve İran’daki gibi Filistin muhibbi ve müdafisi olan İslamcıların İsrail’de olsalardı radikal Yahudiler olarak Filistinlilerin azılı düşmanları olacağından şüphe etmeye hiç gerek olmadığı gibi.
Tıpkı Baas rejimini yıkmak için İran düşmanlığı yapan Türkiye’deki İslamcıların, İran’da yaşıyor olsalardı Baas rejimini korumak için muhakkak Türkiye’ye düşmanca davranacakları gibi.
Lübnan Hizbullah’ına “Hizbuşşeytan” diyen Türkiye’deki İslamcılar, eğer İran’da yaşıyor olsalardı muhakkak Türkiye’nin mücahit dediklerine “Mücahiduşşeytan” diyeceklerdi.
Bugün dogma değer bilinen dayatmaları muhafaza etmeyi inancın kendisi yapan insanların pek çoğu o gün yaşasaydılar, şüphesiz Mekkelilerin dogmalarını muhafaza edecek ve Hz. Muhammed’in azılı düşmanları olacaklardı.
İnsanın kendi mekânı ve zamanında aldığı pozisyon, onun her mekân ve zamanda alacağı pozisyonun ispatıdır.
Türkiye’de Türkiye’nin iç ve dış politikasının yanında duran insan hangi gerekçeyle bu pozisyonu alıyor ise, o insan başka ülkelerde yaşasaydı muhakkak o ülkelerin iç ve dış politikasının yanında pozisyon alacaktı.
Birer hak alma hareketi olmayan veya hak alma hareketi olma niteliğini yitiren Türkiye’deki ve İran’daki İslamcıların pek çoğu, aslında İsrail’deki Siyonistlerdir.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.