90’lı yılların 21 Mart’ları Kürtler için yanık lastik kokusuydu, devletin baharın tadını falan akla getirmez hale getirdiği günlerdi. V’lisinin bile adı zor anılırken, Newroz hali de akıldan geçer, ses olur yükselirdi en fazla. Oturduğunuzda her birinden üçer beşer eksikli hikâye çıkacak olan, şimdi örneğin Diyarbakır Newroz alanını dolduranların inadıyla v, bir de w’ye döndü. Boşuna değil devlet erkânının son yıllarda lacivert takım elbiseleriyle bir ateş üzerinden atlama skeçlerine katılmaları, boşuna değil o Ortaasya vurguları ve 21 Mart’ı Türkiyelileştirme, hatta ‘millileştirme’ çabaları...
Tarihi olan Newroz belki geçen yılkiydi ama bu bir yılın savaş ve barış anlamında Türkiye’yi ve Kürtleri nereye götürdüğünü tartmak, nereye gideceğine bakmak açısından hiç geçen yıldan geri kalır bir coşkusu yoktu kentin.
Geçen hafta KCK’den yapılan açıklama ve üzerine BDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş’ın çatışmasızlığın akıbetine dair bilginin Öcalan’dan geleceği beyanatı beklentiyi yükseltmişti. Bundan sonra ne olacaktı?
Coşkunun bir nedeni de önümüzdeki seçimler galiba... Şehir zaten sarı, kırmızı, yeşile çalmış bayraklarla. AK Parti’nin İstanbul’a üçüncü köprüyü yahut ‘milli helikopterimizi’ muştulayan afişleri bazen, BDP’nin ‘şehir merkezine 75 kilometrelik bisiklet yolu’ ya da Mezopotamya Kadın Müzesi vaatleriyle aynı caddede rastlamıyor. Zaten her BDP mitingi sıkıştırılmış küçük Newroz’lar gibi... Bir de üzerine kadim heyecan eklenince, ışıklı trafik levhalarında bile ‘emniyet kemerinizi takın’dan sonra ‘Newroz piroz be’ yazan bir kent çıkmış ortaya.
Kandil’den canlı yayın
Yine milyonu aşkın insan akın etmişti, yine kimi girişlerde izdiham yaşandı. Seksen yaşından sekiz aylığına kadar kadın cinsi, özenmiş, bezenmiş öyle gelmiş. Öcalan’ın son İmralı fotoğraflarından yüzünün güldüğü hem tişörtlerde, hem bayrak olmuş açılmış. Genç erkekler yine düz duvara, ağaca direğe tırmanıyor ara ara; yine bir kısmı birbirlerinin üzerine çıkıp da kule yapmakta çok mahir... Kürt siyasi hareketinin enerjisinin bir kısmı da her zaman Newrozlarda, mitinglerde, bu tür kalabalık eylemde sahneye çıkmaya çalışmaya ve de sahneye çıkmayı çalışanları engellemeye gidiyor galiba. Oradaki trafik hiç hafiflemiyor.
Daha lafı bol bir Newroz oldu. Diyarbakır Belediye Başkanı Osman Baydemir’in ‘kula kulluk etmeme’ mücadelesinden girdiği konuşması aynı zamanda Diyarbakır’a bir vedaydı. Gültan Kışanak ise bu kez başka türlü merhaba demek ister gibiydi Diyarbakır’a.
Fırat Anlı’yla birlikte eşbaşkan olarak...
Bir ara cuma namazı için ara verildi ki, o sırada birçok kişi ‘daha önce Newroz hiç cuma gününe denk gelmiş miydi?’ diye soruyordu birbirine. Galiba ilk. Ertesi gün sadece bunun üzerinden ne yorumlar yapılabileceğinden söz edildi. Alanda herkes kendine zorlukla önlerden bir yer bulduğu için ilk çırpıda alanı terk eden çok görülmedi. Bu arayı havai fişek ya da Öcalan’ın kulaklarını çınlatan sloganlar atarak geçirmeyi tercih edenler de vardı tabii...
Abdullah Öcalan’ın mektubu okunurken, en sonda imza gibi ismi anılıyor ya, ne derse desin en çok alkışı o kısım alıyor. Geçen yıl da öyle olmuştu. İnsanlar hakikaten Öcalan’ın kendilerine seslendiğini böyle duyuyor. Yaşanan her şeyin gerçek olduğunu hatırlatıyor.
En büyük mesaj çözüm sürecinin, barış arzusunun bitmediği... Daha ötesi var mı? Bir sürpriz olarak anons edildi, Kandil’den yapılan canlı yayınla Cemil Bayık Diyarbakır’a seslendi. Sürecin huzursuzluk kısmını, Ak Parti’nin yerine getirmediği sorumluluklarını o taraf hatırlatıyordu bu kez. “Barış savaştan daha zordur ama her savaşın da mutlaka bir barışı vardır. Biz direnirken korkmadık, barışırken de korkmayacağız” diyordu Öcalan, gençlerin bilhassa gönlünü alarak yapıcı tarafından bakıyordu. Seçim öncesi bunun bin bir yorumu da yapılacaktır elbet.
Günün sonunda en somut dert şu: Acaba alanda kaybolan yüzlerce çocuk ailelerine ulaşabildi mı? Sadece bunun için bir birim kurmak gerekli Newroz’larda.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.