Çözüm Süreci dersleri: Öcalan ve PKK

Çözüm Süreci yerel seçimler öncesinde sıkıntılı bir döneme girdi. Cenaze kaldırmadığımız ayları saymayı “çözüm”ü desteklemek sananlar da farkına vardığına göre gerçekten sıkıntılı bir döneme girdiğimizi söyleyebiliriz. Bunu söylemek asla arzulanacak bir şey değil. Ama hiç değilse cenaze kaldırmadığımız bu ayların kıymetini herkesin biraz olsun anladığını varsayarak sürecin sıkıntılarını nasıl aşabileceğimiz üzerine lafı dolandırmadan konuşmak zamanıdır diye düşünüyorum. Çünkü mesele, basit ve kısır siyasi polemiklerin konusu yapılmayacak kadar ciddi ele almayı gerektiriyor. Çokça lafını edenler ne kadar farkındadır, bazen emin olamıyorum, ama sözkonusu olan, yıllardır canımızı yakan, yaşadığımız hayatı ve geleceğimizi kanla gölgeleyen bir meseledir. Ve artık iyi biliyoruz ki, “yeni Türkiye” olmak iddiası, bu süreçle sınanan bir hedeftir...

Çok açık, basit ve yalın şekilde ifade edeceğim.

Bunu yıllar önce söylediğimizde burun kıvrılıyor, öfkeli bakışların hedefi oluyorduk; Abdullah Öcalan ve PKK, beğenirsiniz veya beğenmezsiniz, ama Kürt sorununun merkezinde durmaktadır. Barışçıl, demokratik bir çözüm iddianız varsa bu olguyu “dışarıda” tutarak ya da birbirinden ayrı yerlere oturtmaya çalışarak yol almanız mümkün değildir. Üstelik Öcalan bir sayın bakanın söylediği gibi sadece bugün değil, yıllardır “makul” bir çizgide durmaktadır ve PKK üzerindeki stratejik etkinliği defalarca test edilmiştir. Devletin bu “imkânı” gereğince değerlendirmemesi, aksine İmralı’yı uzun süre Ergenekoncuların etkisine bırakması, bazı çakma “uzmanlar” eliyle itibarsızlaştırmaya çalışması, yüzlerce insanımızın hayatına mal olmuştur.

Bu ara yeniden dillendirilir olan “Öcalan iyi de, onu önder belleyenler kötü” söylemleri, eğer bilinçli bir PR kampanyası değilse, zorlanmaması gereken bir yanlış hesaptır. Değişik dönemlerde “Kürt sorununa evet, PKK’ye hayır”, “Öcalan iyi, PKK kötü” türü konseptleri oldu devletin ve tutmadı. Olmayacak şeydi çünkü. Karşı karşıya olduğu olguyu doğru tahlil edememenin, Kürt sorunu özgülünde karşılığı binlerce ocağa ateş düşmesi olmuştur. PKK Öcalan’sız ve Öcalan da PKK’siz yürüyemez. Bu açık realiteyi artık herkesin iyice ezber etmiş olması gerekir. Bunun nedenleri, iyi bir şey mi olumsuz bir şey mi olduğu, ayrı bir tartışma konusu; ben mevcut gerçeği ifade ediyorum sadece. Öcalan PKK’nin stratejik çizgisini oluşturur ama bunun uygulaması konusunda sorumluluk ve inisiyatifin KCK/PKK yönetiminde olduğunu da gayet iyi bilir. Karşılıklı olarak gözetilen bu denge ve misyon, İmralı için de Kandil için de hayatidir. PKK’nin kurgusu “önderliksel” bir anlayış üzerine bina edilmiştir. Bu anlamda her seferinde “PKK Öcalan’ı dinleyecek mi bakalım?” türü tartışmalar yapmak, işi bilenler için komik kaçmaktadır.

“Karşılıklı olarak birbirinin misyonuna gösterilen bu ‘özenli’ yaklaşım bozulamaz mı, bozulursa ne olur” diye sorulabilir. Tabii ki bozulabilir, bu imkânsız değil. Ama durduğumuz yer “barış” ve “çözüm” ise, böyle bir gayret içinde olmak kadar büyük bir yanlış yapılamaz. PKK’nin Öcalan’ı dinlemediği bir durumdan hiç kimse, ama hiç kimse için “hayırlı” bir tablo ortaya çıkmaz. Devletin böylesine yanlış olduğu besbelli bir hedefe yönelmesi, sağduyu ve vicdan sahibi hiç kimsenin arzulamadığı kanlı ve kimsenin kazançlı (bu sözcüğü kullanmaktan hiç hoşnut değilim) çıkamayacağı kaotik bir sürece girmemize neden olur. Hele ki artık iyiden iyiye bir parçası hâline geldiğimiz Ortadoğu’da işler her geçen gün daha fazla karışmakta iken... Bu, “çözüm” istemeyen güçlerin hedefi, arzusu olabilir; ama “çözüm süreci” başlatan bir siyasi iktidarın bugün en son isteyeceği şey bile olmamalıdır herhalde...

Çözüm Süreci dersleri devam edecek. Herkes dersine iyi çalışsın, kopya serbest, ama “durmak yok” deyip de tembellik yapmak, kaytarmak notlara yansır; ona göre...