PERŞEMBE günkü gazetelerde, ABD’de “Türkiye’nin NATO’dan çıkarılması” seslerinin yükselmekte olduğu haberi vardı. NATO diye bir şey neden hâlâ var diye oturup düşüneceklerine bunu tartışmaktalarmış. İsrail’in, neo-conlar aracılığıyla ABD’nin Türkiye’ye bakışını belirleyeceği ve savaş tamtamları çalmaktan geri durmayacağı tahmin edilen bir şeydi, yine de bu haberlere çekinceli yaklaşmak lazım. Biliyorsunuz, geçenlerde HAMAS’ın, Türkiye’nin arabuluculuğunu istemediği iddia edilmişti, fakat bu haber yetkili ağızları tarafından, “Türkiye bizim canımız ciğerimiz” diye yalanlandı.
“Madem hakkaniyet diyorsun, doğruluk diyorsun, o zaman önce Kürt meseleni çöz”
deniliyor. Duyan da hükümet Diyarbakır’ı abluka altına almış, hastanelerini bombalıyor zanneder. Duyan da bu hükümetin eksik proje ama iyi bir niyetle ortaya çıkardığı demokratik açılım eline 118 şehit tutuşturulmamış zanneder. Duyan da TRT Şeş başka ülkeden yayın yapıyor zanneder.
Neymiş, gemiye binenler “Surda bir delik açıldı“ demiş, demek ki gemiye binenler aslında savaşmaya gitmiş, bu dil onu gösterirmiş, hükümetsiz buna cesaret edemezlermiş... Duyan da metafor kullanmayı yasaklayan yeni bir kanun çıktı zanneder. Abluka altındaki bir yere yardım götürmek için yola çıkmanın “muharebe” değil ama “mücadele” olduğunu anlamak çok zormuş gibi. Uluslararası kamuoyunda İsrail’in vahşeti konusunda bir kanı uyandırmanın/bir farkındalık kazandırmanın “surda bir delik” olacağını görmek bu kadar zormuş gibi.
Neymiş, Başbakan iç politika malzemesi yapıyormuş... Bunu oy için yapıyormuş.
Hayır. Oy vermemizden çok daha önce, selamını almamızı hak etmek için yapıyor.
Elbette yapacak. 9 vatandaşı öldürüldüğü, yaralı olanları da itilip kakıldığı halde “Bu mevzu dış politika konusudur, şimdi ben bunu Konya’da anlatmiim, şey kaçar, hiii” diye düşünebilecek kikirik bir başbakan mı istiyordunuz?
Uzlaşımcı tutuma evet, saygılı ve medeni diyalog arayışına evet, barışa, savaş dili kurmama arzusuna evet, ama onursuzluğa, göz göre göre yanlış tartan terazilere bakarak “ağır çeken” tarafta yer almaya, hayır.
Kusura bakmayın, Başbakan tokadı iyi alan bir Ahu Tuğba değil. Başbakan, “Sen mutlu olacaksan ben gözyaşımı içime akıtır, beni kekleyip ayarttığın arkadaşımla evlenirken nikâh şahidin bile olurum” tarzında bir Sadri Alışık da değil. Fakat “Recaa ederim abartmayınız”, Erdoğan’dan Erol Taş çıkarma çabalarına bir son veriniz.
Gerçi, “Bu hükümet ülkeyi savaşa götürür, tez zamanda tasfiye edilsin” kampının genişleyebilme ihtimalinin artmasıyla öyle gaza geldiniz ki, son vermeyeceksiniz, biliyorum. Dün “ABD’nin dümen suyuna girdik, bu ne bağımlılık, hani ulusal bağımsızlık?” derken, şimdi “Ama ABD, ama Washington?" sularında, istediğinizi alana kadar “mücadele” edeceksiniz. ABD’yi ve neoconları da yanınıza aldınız, “surda bir delik açtınız”; kim tutar artık Önder Somer’i...
Bu hükümetin lafı edilecek onlarca hatası oldu şimdiye kadar; bu hataları itinayla tevil edenler ve hükümetin zaman zaman kapıldığı gereksiz höt-zöt’çü hallerinin değirmenine hevesle su taşıyanların şimdi havaya bakarak ıslık çalmaları, “Aaa bu kadarı da fazla” havalarına girmeleri, gönüllüleri alkışlarken misal, iki gün içinde “Mavi Marmara’dan inip ‘Aşk Gemisi’ne binmeleri” içimi acıtıyor, öfkelendiriyor.
Bu filmde bir yanlışlık var. Bu filmdeki Nuri Alço sayısı, olması gerekenden fazla.
Çivisi çıkmış dünya demişti Maalouf.
Mavi Marmara, çıkan çiviyi arayıp bulma girişimiydi. Önce insan sonra Müslüman olarak amacımız bu değil miydi bizim? Adalet, adalet, adalet dediğimiz şey yerli yerine koymak, çıkan çiviyi takmak ve herkes için yaşanılabilir bir dünya inşa etmenin yollarını aramak, bunu yapamıyorsak hiç değilse arayanlara selamet dilemek değil miydi?
Değil miydi?
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.