Cemil Çiçek'in çıkışı kişisel bir kaygının çok ötesinde, yükselen bir tehlike grafiğini ve müdahale ihtiyacını gözler önüne seriyor.
Cemil Çiçek, AK Parti içindeki milliyetçi damarın, devletçi damarın belki de en köklü temsilcisi. O endişeli bir dille konuşuyorsa ve kendisini konuşmak zorunda hissediyorsa, özel bir duruma gelindiğini kabul etmek gerekir.
Evet, Cemil Çiçek gibi sakin ve deneyimli bir siyasetçi, sonunda “patladı” ve soruna bizzat müdahale etmeye karar verdi: TBMM Başkanı Çiçek, bir “Mutabakat” metniyle ortaya çıktı. Metni bizzat kendisinin yazdığını söyleyerek siyaset sahnesindeki yerini alan Çiçek’in çıkışı, göründüğü kadarıyla, AK Parti yönetimi ve hükümet açısından da çok beklenmeyen bir gelişme.
Başbakan Yardımcısı Arınç, Çiçek’in metni konusunda şunları söyledi: “Bildirinin muhatabı hükümet değildir. Sayın Başkan bu çağrıyı kime yapmıştır? Halkın arzusu mu? Bu 11 maddelik muhtırayı açıklasın...”
Arınç’ın “muhtıra” diye tanımladığı “Mutabakat” metnini dikkatli okuduğumuzda şu satırlar öne çıkıyor: “...Bu tedbirlerin uygulanmasında üniter devlet yapısına, idarenin bütünlüğüne ve idari vesayet ilkelerine zarar vermeyecek şekilde, yerel yönetimlerin daha güçlü bir idari yapıya kavuşturulması yaklaşımı benimsenecektir.”
Çiçek’in vurguladığı ikinci önemli nokta ise “temel hak ve özgürlüklerin korunması”. Ne yazık ki, demokratikleşme paketleri uzun süredir askıda. Adalet Bakanı Sadullah Ergin, Gaziantep saldırısının, yeni yargı paketine engel olduğunu söyleyerek durumun bir özetini ifade etmiş oldu.
Çiçek’in vurguladığı üçüncü nokta, “bir mutabakat anayasasının hazırlanması”... Bu noktada da iktidarın ciddi bir çaba içinde olduğunu söylemek çok zor. Anayasa değişikliği gerektiren “başkanlık sistemi”, “yarı başkanlık sistemi” gibi konular hâlâ hükümetin ajandasından çıkmış değil. TBMM Başkanı, bunların hepsinin başında ise, “PKK’nın silahları bırakması ve yasalardan yararlanması” çağrısında bulunuyor.
İş çıkmaza girdi
Ciddi bir deneyimi ve geçmişi temsil eden Çiçek’in çıkışı, kişisel bir kaygının çok ötesinde, yükselen bir tehlike grafiğini ve müdahale ihtiyacını gözler önüne seriyor.
Gaziantep saldırısıyla PKK şiddeti zirveye tırmandı. Bu acımasız ve vahşi saldırı, toplumda öfkeyi arttırırken; çözüm istemeyen aşırı milliyetçilik, kendine çok geniş bir hareket alanı açıyor. Devlet Bahçeli’nin “demokratikleşme”yi bir kenara itip, güvenlikçi siyasetlerin daha da arttırılmasını talep eden dili, birçok kesime doğal ve hatta meşru görünmeye başlayabiliyor.
30 yıllık iç çatışmanın siyasetteki en eski tanıklarından biri olan Cemil Çiçek, “sorunun çözümsüzlüğe terk edilmesi”nin anlamını değerlendirebilecek bir isim. Böylesine karmaşık bir durum karşısında, intikamcı, tepkisel arayışların, duygusal reflekslerin, Türkiye’yi derin sorunların içine yuvarlayabileceğini görebiliyor. Tabii, Çiçek’in “mutabakat” aramak isteğiyle harekete geçmesi, konunun karmaşıklık düzeyine de işaret ediyor. Çiçek, diyalog kanallarının yeniden açılmasının gerekliliğine inanıyor. Bunun için de, kamuoyuna, siyasi partilere, tabii en önce de hükümete bir uyarıda bulunmuş durumda.
Gerilim tırmanırken
Gerilim hızla tırmanırken, işin içinden çıkamayanlar; öfkeyi içerdeki siyasi muhaliflere, “farklı düşünce yapısı olanlara” yöneltmeyi, yani “iç kavga”ya odaklanmayı, bir rahatlama yolu olarak görebiliyorlar. “Liberaller, generallerden daha tehlikeli” söylemi, bazı çevrelerin sloganı haline dönüşüyor.
Yakın geçmişten çok iyi tanıdığımız “düşünce ve demokrasi düşmanı devletçi psikoloji”, yeniden canlılık kazanıyor. Hükümetin son dönemde kendisine yakın hissettiği “milliyetçilik ve saldırganlık kışkırtan çevreler”; suçu tamamen aydınlara, demokratlara yükleyen bir yüzeysellik içinde.
Bütün bu tabloyu okuyabilecek deneyimde bir siyasetçi olan Çiçek, bir uyarı fişeği attı.
Büyük bir deneyimin endişesi bu.
Ciddiye almalıyız...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.