Evet, tartışma bu. Dönebilir elbet, Baykal bu tür manevraları yapmaya en yatkın siyasetçidir. İstifasıyla bile gazete yazarları dâhil pekçok kişiyi gözyaşlarına boğdu.
Böyledir Baykal.
Akıllı siyasetçidir. Kötü durumları lehine çevirmeyi bilir.
Ama ülkenin sorunu bu değil, sorun bu açıdan Baykal değil...
Sorun bir başka açıdan Baykal.
Sık vurguluyoruz.
Türkiye'nin ana sorunu iktidar değil, muhalefet sorunudur.
Türkiye'de kendisini devlet yerine koyan, ideolojik krizlerden beslenen, ülke politikasına hemen hiçbir katkıda bulunmayan bir muhalefet siyasetinin egemenliği var.
Baykal'ın yıllar yılı temsil ettiği budur ve son demine ulaşan politika da budur.
Açık: Ülkenin yıllar yılı yaşadığı tıkanıklığın temel nedenlerinden birisidir Baykal...
Peki, ne olacak?
Bu böyle biteviye sürecek mi?
Türkiye değişirken bu köhnelik siyasi hayatımızı çürütmeye devam mı edecek?
Sorular malum, geçenlerde bir kez daha sorduk:
Türkiye muhalefet meselesini çözebilecek mi? Kendisini ulusalcı olarak tanımlayan güruh dışındaki sol ya da sosyal demokrasi belini doğrultarak Türk siyasetine yeniden giriş yapabilecek mi?
Baykal ve Baykal zihniyetiyle bu işin olmayacağı çok açıktır.
Başlangıç ancak Baykal zihniyetinin tasfiyesiyle mümkündür.
Baykal siyasetinin tasfiyesi bir anlamda "derin siyasetsizliğini rejim bekçiliğiyle örtmeye çalışan bir siyasi anlayışın tasfiyesi olacaktır. "
Baykal gibileri tanımlayan, uzak durulması gereken bu anlayışın "iki büyük siyasi zihniyet meselesi" bulunur.
Bunlar tersten ele alınırsa, bir yenilenme için tersten ilkeler olarak karşımıza çıkar.
İlki, sosyal demokratların, sol kesimin "demokrasinin sadece karar mekanizmalarını oluşturmaya, meşru kararlar üretmeye yarayan, hukuk ve kural dünyasının içine sıkıştırılmış, formel özgürlüklerin çerçevesini belirleyen bir prosedür olduğu takıntısı"ndan vazgeçmesidir...
Başka bir deyişle demokrasinin toplum-siyaset bağlarını oluşturan bir temel tavır olduğunu, bir siyasi varoluş ve eylem çerçevesine işaret ettiğini keşfetmesidir...
İkinci sorun ise bunun yapılabilmesi, toplum-siyaset bağının kurulabilmesi için sol zihniyetin "kendi tasavvur ettiğinin dışında, onunla kesişmeyen bir toplumun varlığını kabul etmesi"dir.
Başka bir deyişle toplumla kavga etmek, var olanı reddetmek üzerine kurulu, böyle olduğu oranda siyasetsizliğe mahkûm bir tutumu terk etmektir.
Böyle niyet içinde olanlara hatırlatılması gereken birkaç husus var.
Siyaset neyin yapılacağı kadar, bunların neden ve nasıl yapılabileceğinin kamuoyuna anlatılmasıdır. Siyaset, sisteme yönelik değişikliklerin sisteme ait değerler içinden üretilecek cihazlarla, bu cihazların sağladığı meşruiyet ve katılım üzerinden sağlanması faaliyetidir.
AK Parti ve Tayyip Erdoğan'ı iktidara getiren aslında bu mekanizmadır.
Siyaset algısını "refleksif ve sınıfsal tepkiler" üzerine oturtan önemli bir seçmen kitlesi var Türkiye'de.
Sahicilik, halktan olma, ezilmişliğin-sıradanlığın temsili, haksızlık ve adaletsizlik merkezli tepkiler özellikle düşük gelirli kesimlerde ve orta sınıflarda siyasi tercihleri ve davranışları kuşatan, yönlendiren önemli girdiler.
Ancak görülmesi gereken hayati nokta, bu sınıfsal tutum unsurlarının daha çok sembolik ögelerle şekillenmesidir. Simgesellik üzerine kurulu sınıfsal yakınlıkların varlığıdır.
Bu noktada belirli projelere dayalı politik-ideolojik görüşlerin belirleyiciliğinden çok simgelerin, simgesel algıların kültür ve ekonomiyi ya da eziklik ve faydayı üst üste oturtan belirleyiciliği ön plandadır.
Gidiş biçiminin çirkinliği ve yaşananların "etik etek düşüklüğü" bir yana, Baykal'ın gidişini siyaseten kalıcı kılmak ve bunları tartışmak gerekir Türkiye'de...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.